ಮಂಗಳವಾರ, ಅಕ್ಟೋಬರ್ 12, 2010

"ನಾನು" ಎಂಬುದು ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯುವದು ಅತಿ ಅವಶ್ಯ


ನಿರಾಕಾರ ಮಾರ್ಗದಿಂದ ಆತ್ಮಜ್ಞಾನ ನಿಶ್ಚಿತ. ಆಕಾರದಿಂದ  ನಿರಾಕಾರದೆಡೆಗೆ ಸಾಗಲು ದೇಹಾದಾರಿತವಾದಂತಹ  ದರ್ಮ,ದೇವರು, ಜಗತ್ತು ಹಾಗೂ ದೇಹದರಿತವಾದ ಎಲ್ಲ ಜ್ಞಾನಗಳು ಮೂಲವಾದ ಅಡೆತಡೆಗಳು. ಅವುಗಳನ್ನು  ಮಿರಿ  ವಿಚಾರಗಳು  ಮುಂದೆ  ಸಾಗಿದಾಗ ಮಾತ್ರ  ಪರಮ   ಸತ್ಯದ  ಅರಿವಾಗತೋಡಗುವದು. 
  
ವ್ಯಕ್ತಿಗತ  ಅನುಬವಗಳಿಗೂ ಹಾಗೂ ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೂ ಯಾವ ಸಂಬಂದವೂ ಇಲ್ಲ. ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವ ನಿರಾಕಾರವಾಗಿರುವದರಿಂದ ಅದು ಸಂಸ್ಕಾರ ಹಾಗೂ ಸಂಸಾರ ಬಂದನದ  ಕಕ್ಷೆಯಿಂದ ಹೊರಗಿರುವದರಿಂದ, ಜನನ,ಜೀವನ ,ಮರಣದ ಹಾಗೂ ಜಗತ್ತಿನ  ಅನುಬವಗಳು, ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ  ಮಿತ್ಯ ಮಾತ್ರ.  ಆದರಿಂದ "ನಾನು" ಎಂಬುದು ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು  ಅರಿಯುವದು ಅತಿ ಅವಶ್ಯ.           
Enhanced by Zemanta

ಇಡಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ ನಿರಾಕಾರವಾಗಿ ಆವರಿಸಿರುವ ಅರಿವಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮವನ್ನು ಚರ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಗ್ರಹಿಸುವದು ಅಸಾದ್ಯ.


ದೇಹಕ್ಕೆ  ಇಟ್ಟ  ಹೆಸರನ್ನು  ಸ್ವ  ಅಸ್ತಿತ್ವ  ಎಂದು  ಬಗೆದು ದೇಹವಲ್ಲದ ನಿರಾಕಾರವಾದ   ಈ ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವದ  ಬಗ್ಗೆ  ನಿರ್ದರಿಸುವದು ಮೂರ್ಖತನ.  ಈ ನಿರಕಾರವಾದ ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವದ   ಆದಾರದ ಮೇಲೆ ಅಸ್ತಿತ್ವಹೊಂದಿರುವ  ಮನಸ್ಸಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಜಗತ್ತು ಹಾಗೂ  ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಮೇಲೆ ಆದರಿಸಿರುವ   ವ್ಯಕ್ತಿಗತ    ಜೀವನ,  ಅಥವಾ ಜನನ,ಜೀವನ ಹಾಗೂ ಮರಣದ ಅನುಬವಗಳೆಲ್ಲವೂ   ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವದ  ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ ಮರೀಚಿಕೆ ಮಾತ್ರ.  

ಇಡಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ  ನಿರಾಕಾರವಾಗಿ ಆವರಿಸಿರುವ ಅರಿವಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮವನ್ನು  ಚರ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಗ್ರಹಿಸುವದು ಅಸಾದ್ಯ. ಮನಸ್ಸಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವೆ  ಆತ್ಮದಲ್ಲಿರಿವಾಗ  ಹಾಗೂ ಆತ್ಮಾದಾರಿತವಾಗಿರುವಾಗ , ಈ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಮೂಲವನ್ನಿರಿಯದೆ ಪರಮ ಸತ್ಯದ ಅರಿವೂ ಅಸಾದ್ಯ.      

ಶುಕ್ರವಾರ, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 24, 2010

ಈ ಆತ್ಮದಿಂದ ಉದ್ಬವಿಸಿದ ಜಗತ್ತು ಹಾಗೂ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇರುವಂತಹ ಎಲ್ಲವೂ ಆತ್ಮಮಯ



 ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವವೆ ನಿರ್ಗುಣ ನಿರಾಕಾರವಾದ ಅರಿವಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮ. ಈ ಆತ್ಮದಿಂದ ಉದ್ಬವಿಸಿದ ಜಗತ್ತು ಹಾಗೂ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇರುವಂತಹ ಎಲ್ಲವೂ ಆತ್ಮಮಯ. ಆದ್ದರಿಂದ ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅನ್ವೇಷಣೆಯೇ ಆ ವಸ್ತುವಿನ ಅಥವಾ ಪರಮ ಸತ್ಯದ ಅನ್ವೇಷಣೆ. ಆತ್ಮ ಜ್ಞಾನವಾದಾಗ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಮನಸ್ಸು ತಂತಾನೇ ಈ ಪರಮ ತತ್ವದಲ್ಲಿ ಶರಣಾಗಿ, ಲೀನವಾಗಿ ಅದರೊಡನೆ ಒಂದಾಗುವದು. ಇದುವೇ ಅದ್ವೈತ ಸತ್ಯ ಅಥವಾ ಪರಮ ಸತ್ಯ.

ಬುಧವಾರ, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 22, 2010

ಸ್ವಾಮಿ ವೀವೆಕಾನಂದರ ದೇವರ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಕೇಳಿದಾಗ ಶ್ರೀ, ರಾಮಕೃಷ್ಣರು ಅವರಿಗೆ ಅಷ್ಟವಕ್ರ ಗೀತೆಯನ್ನು ಓದಲು ಕೊಟ್ಟರು.

ಸ್ವಾಮಿ ವೀವೆಕಾನಂದರ ದೇವರ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕ್ಷಿ  ಕೇಳಿದಾಗ ಶ್ರೀ,  ರಾಮಕೃಷ್ಣರು ಅವರಿಗೆ ಅಷ್ಟವಕ್ರ ಗೀತೆಯನ್ನು ಓದಲು ಕೊಟ್ಟರು.    ಈ ಬಗ್ಗೆ ಓಶೋ ಹೇಳಿದ ಕತೆ ಇಂತಿದೆ:-  
   
When Vivekananda came to Ramakrishna his name was still Narendranath -- later on Ramakrishna named him Vivekananda. When he came to Ramakrishna he was extremely argumentative, an atheist, a rationalist. He wanted proof for everything.  There are some things that have no proof -- it cannot be helped. There is no proof for godliness: it is, and yet there is no proof. There is no proof for love. It is, and yet there is no proof. There is no proof for beauty. It is, and yet there is no proof. 

If I say, "Look how beautiful these ironwood trees are," and you say, "I don't see any beauty -- Trees are just trees. Prove it!," it will be difficult. How can one prove they are beautiful? To be beautiful you need a sense of beauty -- there is no other way. You need eyes -- there is no other way. It is reported that Majnu said, "To know Laila you will need the eyes of Majnu." It is true; to see Laila there is no other way.  The king of his area called Majnu and said. "You are mad! I know your Laila -- an ordinary girl, jet black -- nothing special.

I feel sorry for you, so here are twelve girls from my palace -- they are the most beautiful women of the country. You can chose any one you like. Seeing you cry, my heart also cries. "  Majnu looked at them and said, "There is no Laila among them. They cannot even be compared to Laila, they are not even worth the dust of her feet."  The king said, "Majnu, you are mad...!"  Majnu said, "That may be so, but I must tell you one thing: to see Laila you will need the eyes of Majnu."  Majnu is right. To see the beauty of trees you need an eye for art -- there is no other proof.

If one wants to know love, one will need the heart of a lover -- there is no other proof. And godliness is the collective name of all the beauty, all the love and all the truth of this universe. For it an unwavering consciousness is needed, a witnessing is needed... where no word remains, no thought remains, no wave arises... where no mental dust remains and the mirror of consciousness is perfectly pure. What proof?  Vivekananda told Ramakrishna, "I want proof. If God exists then prove it!" 

Ramakrishna looked at Vivekananda. This youth had great promise, great potential; much was ready to happen within him. There was a great treasure with which Vivekananda was unacquainted. Ramakrishna looked into, peered into, the past lives of this youth. Vivekananda had come carrying a great treasure, a great treasure of integrity, but it was suppressed under his logic. Seeing this, a cry of anguish and compassion must have risen from Ramakrishna's heart. He said, "Forget all this. We'll talk about proof and such things later on. I have become a little old, I have difficulty reading; you are young, you eyes are still strong -- read from the book lying there."

It was the Ashtavakra Gita. "Read a little out loud to me."  It is said that Vivekananda saw nothing wrong in this, this fellow was not requesting anything special. He read three or four sutras and every cell began trembling. He started to panic and he said, "I cannot read on."  Ramakrishna insisted, " Go ahead and read. What harm can there be in it? How can this book hurt you? You are young, your eyes are still fresh, and I am old, it is hard for me to read. I must hear this book -- read it out to me." 

It is said that Vivekananda kept on reading aloud from the book -- and disappeared in meditation. Ramakrishna had seen great potential in this youth, a very promising potential, like that of a bodhisattva who one day or other is destined to become a buddha. Sooner or later, no matter how much he wanders, he is approaching buddhahood. When Vivekananda came to Ramakrishna his name was still Narendranath -- later on Ramakrishna named him Vivekananda. When he came to Ramakrishna he was extremely argumentative, an atheist, a rationalist.

He wanted proof for everything.  There are some things that have no proof -- it cannot be helped. There is no proof for godliness: it is, and yet there is no proof. There is no proof for love. It is, and yet there is no proof. There is no proof for beauty. It is, and yet there is no proof.  If I say, "Look how beautiful these ironwood trees are," and you say, "I don't see any beauty -- Trees are just trees. Prove it!," it will be difficult. How can one prove they are beautiful? To be beautiful you need a sense of beauty -- there is no other way. You need eyes -- there is no other way.

It is reported that Majnu said, "To know Laila you will need the eyes of Majnu." It is true; to see Laila there is no other way.  The king of his area called Majnu and said. "You are mad! I know your Laila -- an ordinary girl, jet black -- nothing special. I feel sorry for you, so here are twelve girls from my palace -- they are the most beautiful women of the country. You can chose any one you like. Seeing you cry, my heart also cries. "  Majnu looked at them and said, "There is no Laila among them. They cannot even be compared to Laila, they are not even worth the dust of her feet." 

The king said, "Majnu, you are mad...!"  Majnu said, "That may be so, but I must tell you one thing: to see Laila you will need the eyes of Majnu."  Majnu is right. To see the beauty of trees you need an eye for art -- there is no other proof. If one wants to know love, one will need the heart of a lover -- there is no other proof. And godliness is the collective name of all the beauty, all the love and all the truth of this universe. For it an unwavering consciousness is needed, a witnessing is needed... where no word remains, no thought remains, no wave arises... where no mental dust remains and the mirror of consciousness is perfectly pure. What proof? 

Vivekananda told Ramakrishna, "I want proof. If God exists then prove it!"  Ramakrishna looked at Vivekananda. This youth had great promise, great potential; much was ready to happen within him. There was a great treasure with which Vivekananda was unacquainted. Ramakrishna looked into, peered into, the past lives of this youth. Vivekananda had come carrying a great treasure, a great treasure of integrity, but it was suppressed under his logic. Seeing this, a cry of anguish and compassion must have risen from Ramakrishna's heart.

He said, "Forget all this. We'll talk about proof and such things later on. I have become a little old, I have difficulty reading; you are young, you eyes are still strong -- read from the book lying there." It was the Ashtavakra Gita. "Read a little out loud to me."  It is said that Vivekananda saw nothing wrong in this, this fellow was not requesting anything special. He read three or four sutras and every cell began trembling. He started to panic and he said, "I cannot read on."  Ramakrishna insisted, " Go ahead and read.

What harm can there be in it? How can this book hurt you? You are young, your eyes are still fresh, and I am old, it is hard for me to read. I must hear this book -- read it out to me."  It is said that Vivekananda kept on reading aloud from the book -- and disappeared in meditation. Ramakrishna had seen great potential in this youth, a very promising potential, like that of a bodhisattva who one day or other is destined to become a buddha. Sooner or later, no matter how much he wanders, he is approaching buddhahood.

Swami Vivekananda Searching Job There is a small memoir in the life of Vivekananda. When Vivekananda’s father died, there was so much poverty in his home that often there was not enough food for both mother and son. So, Vivekananda would tell his mother, ”Today I am invited to a friend’s house, I will go there.” In fact there was no invitation, no nothing, he would just roam around on the roads and later return home. Otherwise the food was so little that his mother would feed him and would remain hungry herself.

So, he would return home with an empty stomach but happy and laughing saying loudly, ”It was a wonderful meal! Such delicious food dishes were cooked!” He would enter the house talking of those food stuffs that were nowhere cooked for him, that he had not eaten anywhere.
   
When Ramakrishna came to know of this, he said, ”How mad you are! Why don’t you ask God and all will be taken care of.” Vivekananda said that it will be too ordinary a thing to talk about eating and drinking with God. Still Ramakrishna asked him to ask at least once and see. He sent Vivekananda inside the temple. One hour passed, one and a half hours passed, Vivekananda came out from the temple and was very blissful and estatic. He came out dancing. Ramakrishna asked, ”Did you get it? Did you ask for it?” Vivekananda said, ”Get what?” Ramakrishna said, ”I had told you to put forward your demand. What makes you return so blissful?”

Vivekananda said, ”I forgot that completely ” This happened several times. Ramakrishna would send him in and when Vivekananda came out of the temple, he would inquire about it. Then Vivekananda would remember what he had been sent in for. Ramakrishna said, ”Are you mad or something? Because while going inside, you promised me that you will ask.” Vivekananda would say, ”When I go in, there remains not even a faint memory that I have to ask God for something. On the contrary, a feeling of giving arises in me, that I should give myself to Him. And when I give myself, there is such bliss, so much of it that there is neither hunger, nor thirst, nor the need to ask”

Vivekananda could not ask. It was not possible for him. Until now no truly religious person has asked for anything from God. And those who have asked, it ought to be understood well that they have nothing to do with religion. The religious man has only given.



Source: "Ramakrishna Paramhansa & Swami Vivekananda First Meeting" from book "the mahageeta vol1" By Osho

               

ಸೋಮವಾರ, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 20, 2010

ದೇಹ ಹಾಗೂ ಜಗತ್ತು ಸಹಿತವಾದ ಅನುಬವವೇ ಮನಸ್ಸು


ದೇಹ ಸ್ವ  ಅಸ್ತಿತ್ವ   ಅಲ್ಲ  ಎಂದಮೇಲೆ ,ದೇಹದ್ರುಷ್ಟಿಯಿಂದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅನ್ವೆಷಿಸುವದು ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪು. ದೇಹಾದಾರಿತವಾದ ಎಲ್ಲ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು, ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು   ಅನುಬವಗಳನ್ನು  ಮಿತ್ಯವೆಂದು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ ಮಾತ್ರ ಸತ್ಯವೇನೆಂದು ಗ್ರಹಿಸಲು ಸಾದ್ಯವಾಗುವದು.  ಮೂರು ಅವಸ್ತೆಗಳನ್ನು,  ಆತ್ಮದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ ಅವಲೋಕಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ  ಸತ್ಯವೇನೆಂಬುದರ ಅರಿವಾಗುವದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಸ್ವಯಂ ಅನ್ವೇಷಣೆಯಲ್ಲಿ "ನಾನು" ಎಂಬುದು ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವವಲ್ಲ , "ನಾನು"  ಎಂಬುದು ಮನಸ್ಸು.  ದೇಹ ಹಾಗೂ  ಜಗತ್ತು  ಸಹಿತವಾದ   ಅನುಬವವೇ ಮನಸ್ಸು.   ಮನಸನ್ನು ದೇಹಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗಿರದೇ , ದೇಹ ಮತ್ತು ಜಗತ್ತುಗಳೆರಡು ಒಟ್ಟಾಗಿ  ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುವ  ಜಾಗೃತಾವಸ್ತೆ  ಅಥವಾ ಸ್ವಪ್ನಾವಸ್ತೆಯ ಅನ್ಬವವೇ ,ಈ ಮನಸ್ಸು.   

ಮನಸ್ಸನ್ನು ದೇಹಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿದಾಗ  ದೇಹದೃಷ್ಟಿ  ಅಥವಾ ಅಹಂಕಾರ ಉದ್ಬವವಾಗಿ  ಜಗತ್ತು ಪ್ರಕಟಗೋಳ್ಳುವದು. ಈ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡ ಮನಸ್ಸಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಜಗತ್ತೇ ಅಜ್ಞಾನ. ಈ ಅಜ್ಞಾನದಿಂದ  ಮುಕ್ತಿಪಡೆಯಲು ಮನಸ್ಸೇನೆಂದು ಹಾಗೂ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೂಲದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿಯುವದು ಅತ್ಯವಶ್ಯ.               

ಅದ್ವೈತ ಸತ್ಯದ ಅರಿವೂ ಬರೀ ಕೆಲ ವಿಚಾರವಂತರ ಹಾಗೂ ಜ್ಞಾನಿಗಳ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಅಧ್ಯಯನದಿಂದ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡುವದರಿಂದ ಆಗುವದು ಅಸಾದ್ಯ.



ಅದ್ವೈತ ಸತ್ಯದ ಅರಿವೂ ಬರೀ ಕೆಲ ವಿಚಾರವಂತರ ಹಾಗೂ ಜ್ಞಾನಿಗಳ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಅಧ್ಯಯನದಿಂದ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡುವದರಿಂದ ಆಗುವದು ಅಸಾದ್ಯ. ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳನ್ನು  ಆಳವಾಗಿ ಅಬ್ಯಾಸಿಸಿ ಅವುಗಳನ್ನು  ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ  ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ಅವುಗಳ ಗೂಡಾರ್ಥ ಗಳನ್ನೂ  ಅರಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಮಾತ್ರ ಪರಮ ಸತ್ಯವೇನೆಂಬುದರ  ಅರಿವಾಗುವದು. ಪುಸ್ತಕ ಪಾಂಡಿತ್ಯ ದಿಂದ  ಹಾಗೂ ಪಾಂಡಿತ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನದಿಂದ ಆತ್ಮ ಜ್ಞಾನ ಅಸಾದ್ಯ. 

ದ್ವೈತ ಹಾಗೂ ಅದ್ವೈತ ಮತಗಳಲ್ಲ. ದ್ವೈತ ಹಾಗೂ ಅದ್ವೈತವೂ  ಆತ್ಮದ  ಸ್ವಬಾವ.  ಅಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವು ದ್ವೈತ  ಬಾವದಲ್ಲಿರುವದು. ಸ್ವ ಸ್ವಬಾವದ ಅರಿವಿನಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವು ಅದ್ವೈತ ಬಾವದಲ್ಲಿರುವದು.    ಅದ್ವೈತ  ಸತ್ಯವು ಯಾವ ಧರ್ಮಕ್ಕೂ ಸೀಮಿತವಾಗಿಲ್ಲ.  ಯಾಕೆಂದರೆ ಆತ್ಮವು ನಿರಾಕಾರವಾಗಿರುವದರಿಂದ , ಅರಿವಿನರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮವನ್ನು  ಹೊರತು ಪಡೆಸಿ ಎರಡನೆಯ ವಸ್ತು ಇರುವದಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಆತ್ಮವಂದೇ ಪರಮ ಸತ್ಯ ಹಾಗೂ ಆತ್ಮವನ್ನು ಹೊರತು  ಪಡೆಸಿ ಮತೆಲ್ಲವುಗಳು ಆತ್ಮದಿಂದ ಉದ್ಬವವಾದ ಮರೀಚಿಕೆ ಮಾತ್ರ.  ಮರಿಚಿಕೆ ಹೇಗೆ ಸತ್ಯವಲ್ಲವೋ ಹಾಗೇ ಈ ದೇಹ ಮತ್ತು ಜಗತ್ತು ಸತ್ಯವಲ್ಲ. ಆದರೇ ಈ ಮರೀಚಿಕೆ ಉದ್ಬವವಾಗಲು    ಕಾರಣವಾದ ವಸ್ತು ಸತ್ಯವಾದದ್ದು.  ಇದನ್ನು ಅರಿಯುವದು ಅತ್ಯವಶ್ಯ.   ಅದ್ವೈತ ಸತ್ಯದ ಅರಿವಿನಿಂದ ಆತ್ಮ ಜ್ಞಾನವಾಗುವದು.  ಈ ಅರಿವೂ ಉಪನಿಷದ್ದುಗಳು ಸಾರುವ ಹಾಗೇ ಯಾವುದೇ  ಪಾಂಡಿತ್ಯದಿಂದ ಆಗುವದಿಲ್ಲ.  
 [ This Ataman cannot be attained by the study of the Vedas, or by intelligence, or by much hearing of sacred books. It is attained by him alone whom It chooses. To such a one Ataman reveals Its own form. [Katha Upanishad Ch-II -23-P-20]
Mundaka Upanishad  :-
This Ataman cannot be attained through study of the Vedas, nor through intelligence, nor through much learning. He who chooses Ataman—by him alone is Ataman attained. It is Ataman that reveals to the seeker Its true nature. [    3 –page-70 Mundaka Upanishad  Upanishads by Nikilanada]
     
Enhanced by Zemanta

ಭಾನುವಾರ, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 19, 2010

ಈ ದೇಹಾದರಿತ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳು ,ನಡುವಳಿಕೆಗಳು ಕೆಳ ಸ್ತರದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ ಜನರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತ



ಪರಮ ಸತ್ಯದ ಅನ್ವೇಷಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅನ್ವೇಷಕರು , ಅನೇಕ ರೀತಿಯ ವಿಚಾರದಾರೆಗಳ್ಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತ , ಅನೇಕ ವಿಚಾರವಂತರೊಡನೆ ವಿಮರ್ಶಿಸುತ್ತ, ಎಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿ ತಡಕಾಡಿದರು ಪರಮ ಸತ್ಯದ  ಅರಿವೂ ಹತ್ತಿರವೆನಿಸಿದರೂ ಸಹ ಅದು, ದೂರದ ಬೆಟ್ಟವಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯುವದು. 

ಪುಸ್ತಕಗಳ ವಾಚನದಿಂದ, ಧರ್ಮ ಗ್ರಂಥಗಳ ಪಾಂಡಿತ್ಯದಿಂದ ,  ಬುದ್ದಿಮತ್ತೆಯ ಪ್ರದಶನದಿಂದ, ಧರ್ಮಗಳು ಮುಕ್ತಿಗಾಗಿ  ಸೂಚಿಸಿದ  ಮಾರ್ಗ ಸೂಚಿಯ ಆಚರಣೆಗಳಿಂದ, ಧಾರ್ಮಿಕ  ಮಡಿವಂತಿಕೆಯಿಂದ, ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಪೂಜಿಸುವದರಿಂದ, ತೀರ್ಥ ಯಾತ್ರೆ ಕೈ ಕೊಳ್ಳುವದರಿಂದ, ಪವಿತ್ರ ನದಿಗಳಲ್ಲಿ  ಮಿಯುವದರಿಂದ , ಜಪ ತಪಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವರಿಂದ, ತಂತ್ರದ ಸಂಬೋಗದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವದರಿಂದ  ಹಾಗೂ  ಗುರುಗಳ ಪಾದ ಪೂಜೆ ಮಾಡುವದರಿಂದ ಆತ್ಮ ಜ್ಞಾನ ಅಸಾದ್ಯ.   ಈ ದೇಹಾದರಿತ  ಸಂಸ್ಕಾರಗಳು ,ನಡುವಳಿಕೆಗಳು ಕೆಳ  ಸ್ತರದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ  ಜನರಿಗೆ ಮಾತ್ರ  ಸೀಮಿತ , ಪರಮ ಸತ್ಯದ ಅನ್ವೇಷಣೆಯಲ್ಲಿ  ಅವುಗಳಿಗೆ ಯಾವ   ಬೆಲೆಯೂ  ಇಲ್ಲ.  ಈ ದೇಹದಾರಿತ ವಿಚಾರಗಳು ಕಲ್ಪನೆಗಳ ಆದರಿಸಿರುವದರಿಂದ ಅವುಗಳು ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ದೂರವಾಗಿರುವವು.     

ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವ ದೇಹವಲ್ಲ ,ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಆತ್ಮವೆಂಬುದನ್ನು  ಅರಿತು, ದೇಹದಾರಿತವಾದ ಎಲ್ಲವೂ ಮಾಯೆ ಎಂದು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ , ಆತ್ಮವೇ ,ಸ್ವ ಅಸ್ತಿತ್ವವೆಂಬುದು    ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ದ್ರುಡವಾದಾಗ, ಈ ದೇಹ ಮತ್ತು ಜಗತ್ತಿನ ಅನುಬವವೂ ಸಹ ಅರಿವಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮದಿಂದ ಉದ್ಬವವಾದ ಮರೀಚಿಕೆ ಎಂಬುದು ಅರಿವಾಗಿ, ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಆತ್ಮ ದಲ್ಲಿ ಬೇದವಿರದಾಗ ಅದ್ವೈತ ಸತ್ಯದ ಅರಿವಾಗುವದು.